Op 18 september reden René Klement en ik richting Weesp om weer
eens een zondagse rit te gaan rijden. ‘Weer eens’ is goed gekozen, want ik heb jaren niet meer bij de Vechtstreek de handschoen opgepakt tegen een uitzetter.

Bij de afgelopen Nacht van Weesp was ik na 10-tallen jaren weer terug op het Vechtstreeknest. Het was hartverwarmend om door vele Vechtstrekers herkend en begroet te worden. Het waarom van het weer ritten gaan rijden na zoveel jaar buiten de Amac-deur is heel simpel: pensioen. Na het afsluiten van een erg drukke baan, die weinig vrije tijd overliet, besloten René en ik weer wat meer ritten te gaan rijden en zo zijn we alweer heel Nederland doorgereden.

Het begon dit jaar met de MidWinterClassic en via Rac-Oostritten kwamen we ook weer bij de Vechtstreek terecht. René heeft zelfs een Peugeot 106 gekocht en helemaal opgebouwd met tellers, binnen- en buitenverlichting om ritten te gaan rijden. Overigens begint de afspraak om weer eens ritjes te gaan rijden wat uit de hand te lopen want we rijden er wekelijks 1 tot 4!!!.

Nu de Vechtoeverrit, dit is overigens een totaal verkeerd gekozen naam, want uitzetter Henk Jongman had een rit uitgezet die beter Rondje Amsterdam-Rijnkanaal had kunnen worden genoemd, maar dat is een bekend euvel in rittenland, want de Ronde Om de Zuiderzee doet die naam ook allang geen eer meer aan.

Henk Jongman komen we regelmatig tegen als deelnemer of uitzetter en bij hem heb ik geleerd op de kleintjes te letten, want met open ogen drijft hij je de vallen in. Zo ook bij deze rit, maar daar later meer over.

De start was zoals gebruikelijk bij De Adelaar en via het industrieterrein van Weesp, waar we een aantal rondjes reden om een controle te scoren die er niet was, de brug over en langs de Gein de grens benaderen. Bij het voormalige fort was de grens zo getekend dat we op het fort een rondje moesten rijden, maar dat stonden 3 keercontroles niet toe. Ik liet René nog een keer deze controles ronden, omdat ik een klein keerlusje bij de Weesperbrug nog wilde ophalen. De eerste fouten waren dus al snel binnen.

Na een lusje in Baambrugge het kanaal weer volgend om bij De Meierij weer een lusje tegen te komen, alleen daar was het eerste ‘kleintje’ van Henk Jongman, want die lus lag niet op de goede plek en de goede weg op de kaart was er in werkelijkheid niet. Foute L als beloning.

Op weg naar Nieuwer-Ter-Aa na de spoorovergang de verlegde situatie herkend en beloond met een goede Y, maar toen kwam het volgende ‘kleintje’ van Henk. Voor de brug over de A2 niet rechtsaf naar een lusje, zei ik al tegen René, want dat is een fietspad. Wat ik niet onderkende, was dat het fietsje boven het lusje stond en dan geen invloed heeft op de route naar dat lusje.

Nu door Nieuwer-Ter-Aa, waar ik voor de kerk nog een mooie route dicht langs de grenslijn zag, maar de uitzetter dus niet en hij had gelijk want de bermlijn die ik dacht te zien bleek een stukje brugteken. Na de finish heeft Nico van Nes lang op me in moeten praten om het me duidelijk te maken.

De volgende constructie laat ik me bij de volgende Rac-Oostrit nog wel een keer uitleggen door de uitzetter, want op de Bosdijk ligt een groot parkeerterrein met diverse inrij mogelijkheden, die voor een deel niet ingereden mogen/kunnen worden en om dan de ingetekende route te blijven rijden, krijg je te maken met voorkennis en wanneer eindigt die toch. Ik dacht dat eerder verloren te hebben dan de uitzetter bedacht had en zo werden we weer beloond met 30 bonuspunten.

Na weer de dorpskern van Nieuwer-Ter-Aa te hebben aangedaan, reden we weer langs het kanaal. Om aan de andere kant van het kanaal te komen en de grenslijn weer kort te benaderen, had Henk kosten nog moeite gespaard en een nieuwe kanaalbrug aangelegd kort voor Loenersloot. Die lag er natuurlijk in werkelijkheid niet, maar er stond wel een RC P. Weer verder over de echte kanaalbrug en in Kerklaan de RC M opgehaald bij de lus bij de caravandealer en nog een RC X bij de sportterreinen.

Nu weer terug naar het kanaal en op weg naar de plek waar op de kaart stond ‘Einde Grensbenaderen en neutraal naar de finish’. We zaten tegen onze IPT aan en dan nodigt een kaarsrechte kanaalweg uit om het pedaal wat dieper in te trappen. In onze laatste minuut met piepende remmen de dijk af naar wat wij dachten de finish, maar er was alleen een stempel en geen finishauto.
Overigens deden de piepende remmen Rinus, die net zijn aardappels stond af te gieten zo schrikken, dat hij niet wist hoe snel hij alles binnen moest stoppen en in zijn auto gaan zitten.

Na de stempel nog 10 minuten rijden naar de echte finish. Na de prijsuitreiking kwam Joke naast me zitten en vroeg me of ik wist wat we gewonnen hadden? De eer om een verslag voor de Kontaktsleutel te schrijven. Ik wil besluiten met Henk Jongman te bedanken voor de fijne rit en de lessen. Deze fouten zullen we nooit meer maken, maar Henk kennende heeft hij dan weer nieuwe ‘kleintjes’ bedacht.

Tot de volgende rit.

Kees van Hattum