Zoals gebruikelijk belde Paul een paar dagen vantevoren nog even voor de zekerheid, of we nog een ritje gingen rijden die zondag. Tuurlijk, er moet toch wel iets bijzonders aan de hand zijn wil je niet kunnen. En, een rit vergeten komt haast niet voor, toch?!

De nacht voorafgaande aan de Dag werd ik om 04:00 uur wakker en kon mooi even de reglementen nog even doornemen. Nu al compliment aan de uitzetters: we hebben de reglementen tijdens de rit niet nodig gehad (ok, we konden ze ook wel gewoon onthouden, maar toch).

Bij de start kregen we, naast routeboek en controlekaart, ook de laatste aanwijzingen en een meetlatje. Natuurlijk had ik een meetlatje meegenomen en thuis lagen er nog wel een stuk of 23, maar een extra latje is nooit weg; deze ging ook in de borstzak. Om niet te veel op de ontwikkelingen vooruit te lopen, keek ik bij de laatste aanwijzingen niet verder dan traject 1; de rest komt later wel. O ja, en nummer 2 van de A-klasse moest, sorry: mocht het verslag schrijven. Een soort vrijblijvende noodzakelijkheid. De angst sloeg toe, 2e in de A-klasse? Nou ja, er was concurrentie genoeg en een derde plaats zou ook mooi geweest zijn. Ten slotte doe je het toch voor de lol?

We gingen van start (zal maar zeggen: “van kiet af …..”) in de Volvo 164 en al vlot ging het dak er van af (nou ja, moet je wel even handmatig aan zo’n slinger draaien om het te openen, maar het was heerlijk genieten van de zon!). Over dit traject kunnen we niks vertellen, want we hadden hier 0 strafpunten! Nou ja, behalve dan dat een kleinigheidje opdoemde al vóór opdracht 1: de blauwe vlag werd geacht te staan bij de 3e lantaarnpaal. Met de beste wil van de wereld konden we geen 3 lantaarnpalen tellen tot de blauwe vlag (en omdat we nog niet hadden gedronken konden we wel tot 5 tellen), maar omdat we vergevingsgezind waren zijn we toch maar verder gegaan. Anders werd het met de blauwe vlag van traject 3, maar daarover later meer.

En trouwens, opdracht 2 viel ook niet mee; VRW rechts deed je door op de Hogeweyselaan naar rechts te gaan, omdat naar links (richting tankstation) afgesloten was. De eerste weg links (direct uitvoerbaar) liet op zich wachten en na een paar honderd meter zijn we toch maar terug gegaan.

In het tweede traject ging het meteen mis bij het eerste, nou ja, het tweede ommetje. Volgens de uitzetters bestond het eerste ommetje niet en het tweede ommetje was het eerste ommetje. Wat let je, doet u mij maar een ommeletje. Het meten was een beetje behelpen. De schaal was hetzelfde als tijdens de komende Nacht, schaal 1:40.000, nou ja, zeg maar de tafel van 4. Met een gewoon latje meten en een beetje hoofdrekenen; en trouwens, de aansluitingen klopten, dus wat kan je gebeuren? Nou ja, dat zo’n ommetje dat niet op z’n plaats ligt. Pas na afloop kwamen we er achter dat het uitgereikte liniaaltje een schaalverdeling 1:40.000 bevatte…

En pijl 5 was natuurlijk een eenvoudig valletje als je maar een goede bril op je neus hebt. Nog even doorsparen…

Wie heeft die fantastische rustplaats ontdekt?! Heerlijk, eindelijk, pannenkoeken met spek! Supersnel geserveerd in een strakke tijd. Veel tijd hadden we niet om te relaxen, en dat is lekker. In het wedstrijdritme blijven, niet wegzakken. Waar was de stand van het eerste traject? Paul nam een red bull, ik bewaar ze liever voor de Nacht.

De bol-pijl ging moeizaam. De blauwe vlag was aan de wandel geweest en toen wij van start gingen konden we opdracht 1 niet uitvoeren omdat we toen nog niet wisten waar we op reden; na de blauwe vlag passeerden we namelijk maar geen gelegenheid tot we eindigden op een rotonde. Geen opvanger, dan maar weer helemaal terug en toch de opdracht maar uitvoeren. Bij opdracht 3 ging het weer mis, maar nu was het wel onze eigen, sorry: mijn schuld. Bij een begraafplaats de langste route construeren (wel een beetje luguber) en vervolgens de 2 opdrachten daarna overslaan.

Opdracht 12 kostte ons ook aardig wat tijd, want de opvanger hadden we niet gezien en toen kwamen we na vele kilometers ook nog eens vast te zitten in een berg Harley’s waaronder ook enkele stoere vrouwen die ons wachten beloonden met een enigszins dominant kort hoofdknikje. Dankbaar om zoveel vriendelijkheid knikten we terug. In de bol-pijl, normaal onze specialiteit, maakten we maar liefst 2 fouten, het traject waar we de meeste fouten in maakten!

Dan alweer het vierde traject. Doet u mij maar een baril in april met m’n nieuwe bril. Wie dat systeem ooit bedacht heeft… ‘Barricades slechten’ heette het traject, maar je mocht ook lezen: ‘slechte barricades’. De gouden controle hebben we gemist in dit traject en dat was onze enige fout. We waren waarschijnlijk een beetje geblokkeerd.

Maar toch: wetende dat je op de A-klasse blokkering liefst 4x de RC O moest halen; en dat hadden we! dat vonden we toch wel knap van onszelf. Van de ommetjes in het centrum van Weesp bij de Aetsveldselaan, begrepen we niks. Alle weggetjes geprobeerd, maar geen controle te vinden. Toen we op het tweede ommetje wéér geen controle vonden, toch maar even gebeld met de organisatie die ons fijntjes wees op het blad met de laatste aanwijzingen… wegens werkzaamheden was de wedstrijdkaart aangepast…

Na afloop van de rit zaten we, bleek later, aan tafel met de top 3. En wat zaten we dicht bij elkaar, nou ja, met het aantal fouten dan. Gert en Sjaak zijn een klasse apart, zo goed als die rijden! Onverslaanbaar. Ok, Sjaak was jarig en het was dus ook wel een beetje een verjaardagscadeautje.

Het was wederom een onvergetelijke dag, de Dag van Weesp. De vijfde alweer. Uitstekend georganiseerd, prima verzorgd, nauwelijks of geen reden tot klagen of mopperen (en dat doen we best wel graag na een rit). Loes en Walter, Joke en Wim: bedankt!